Cabaret in het Zuiden

Vrijdag 16 september 2005: de finale van het Parkstad Cabaretfestival. Voor mij DE gelegenheid om cabaretesk collega Pia Naber aan het werk te zien. Voor Remco DE gelegenheid om mij achter de plaatselijke theaterbarpiano te (laten) zetten. Dat onderga je dan maar gewoon en riedel je vervolgens deuntjes voor een gratis bierglas. Maar terug naar de voorstelling. Die was leuk. Zes finalisten, waarvan er drie niet op kwamen dagen. En een bomvolle tweede rij in het Lexor Theater. Maar ondanks deze ietwat teleurstellende opkomst van zowel finalisten als publiek was het toch een zeer vermakelijke avond, waarbij voor mij het hoogtepunt niet was: de winnaar, maar het duo Koeken/Naber. Want chauvinistisch zijn we als het moet. Verder even doorgezakt en de volgende dag Maastricht verkent. Keywords: Hippe Nikebal, Australische koffie, lekkerrMEXXen, een facial en Coffee lovers.

Op naar het volgende evenement.

Villa du Bayehon

Een villa, elf personen, due cavalli, 12 jeu de boules ballen, een burcht, weerwolven, een klaver jas, een heimwee-snotcase, een imitatie-i-pod en Chili-con-Geppie. Kortom voldoende ingrediënten voor een enerverend verrassingsweekend met pit. De pit zat natuurlijk in onze verenigbare karakters, de flamboyante worpen (de 'pointers' versus de 'ketsers') en de schoppen boer. De verrassing lag verborgen in ons huislijke elektriciteitsnetwerk en de schier onuitputtelijke databron van de imitatie-i-pod (in casu: een randomized top 2000 allertijdenbank). Nog steeds kijk ik uit naar Crockets theme en mijn response op deze stimulus.
De vierde editie van het Jaarlijkse Vriendenweekend stond dit keer in het teken van gezelligheid en afscheid. De gezelligheid was zoals altijd goed: het goede eten (chili con Geppie en een ware Italiaanse maaltijd) en onze goede smaak voor de juiste spelelementen (klaverjassen, petanquen, voetballen, pesten en weerwolven) droegen hier natuurlijk aan bij. Maar het was ook even een traantje wegpinken bij de gedachte dat JP en Sonya, coole Jonathan en mister/miss X per oktober niet meer op rij-, maar op vliegafstand van ons vandaan wonen. Da's natuurlijk even wennen. Het leed van (tijdelijk) afscheid wordt natuurlijk verzacht door de gedachte dat we er mediterrane verjaardagfeesten bij krijgen en altijd kunnen schermen met het feit dat we mediterrane vrinden hebben.De stad Parma kennen we straks als onze broekzak en Italiaans wordt onze tweede taal (bestaat er iets mooiers dan te kunnen zeggen: "Sei bagnato!" in het heetst van de klaverjasstrijd?)
Maar allez... het is toch spijtig dat we de Brasseurs minder zullen zien. De heimwee-snotcase bevat helaas geen Beam-Me-Up-Scotty-Beamer. Gelukkig bestaat er wel zoiets als een vliegtuig of een snelle Baksmobiel. En daar gaan we gewoon gebruik van maken. En er komt natuurlijk een ParmaLog. Kunnen we elkaar niet vaak meer in werkelijkheid ontmoeten, dan doen we het vaker virtueel. Het weekend was dus wat dubbel, maar eigenlijk zoals altijd: gewoon goed. Ik heb genoten en hoop dat het jaarlijkse samenzijn ondanks logistieke uitdagingen in stand wordt gehouden. Ik maak er in ieder geval een speerpunt van. Tot slot wil ik de Utrechtgroep (Gerben & Babette) nogmaals bedanken voor de gehele organisatie: het liep gesmeerd en dat is top!

Tot snel allemaal!

B & F te U

Vier en vijf september 2005 stonden in het teken van Barbecue (B) en gezellig filmbezoek (F) met sushi na in Utrecht (U). Zaterdag ging het vanuit een zonnig Maastricht naar een dito zonnig U. Op het programma van deze prachtige zaterdag stond de jaarlijkse B van de stichting Paardebloem. Deze B werd voorafgegaan door een surprisepartij voor één van de leden van Totdat de Dom Valt in het Jochem Uytdehaage Plantsoen. Aansluitend was het barbecue-en geblazen, een idee dat door meerdere Utrechtenaren werd omarmd en gezien het weer (u)terecht. Leuke klets en goede hap waren ingrediënten van een gezellige avond. Na uitslaap ging het zondag vervolgens richting centrum U om een film te pakken: de middagvoorstelling in Springhaver.

De film die we bekeken was Sideways. Een onderhoudende film en dus door mij aanbevolen. De film wordt ook elders (vooralsnog) hoog gewaardeerd. Na de film kwam de eetlust. Voor het eerst in U aan de sushi en dat ook nog eens in de zon. Heerlijk. De treinreis terug was wat minder (vertraging, missen laatste aansluiting in Maastricht en dus nog een fikse wandeltocht door de nacht…). Ach ja, hoort er af en toe bij.

Ver-weg-werk

Zo af en toe krijg ik de gelegenheid om ver weg te werken. Dit jaar lukte het me om een Cypriotische werkkrent uit de arbeidspap te vissen. Een smakelijke krent die stond voor een geweldige conferentie die werd georganiseerd door de European Association for Research on Learning and Instruction (EARLI) en duurde van 23 tot en met 27 augustus. Dit keer dus op Cyprus en wel op de campus van de University of Cyprus in Nicosia.



Tijdens de conferentie heb ik twee presentaties verzorgd. Op de woensdagmiddag een paperpresentatie over succes- en faalfactoren van onderwijsinnovatieprojecten in het hoger onderwijs en op donderdagochtend een presentatie die deel uitmaakte van een symposium over leren informatieproblemen oplossen. Ging goed. De dagen op de vijfdaagse conferentie waren lang en omdat het sociale aspect van de confentie ook belangrijk is ('netwerken'), werden dagen automatisch lang en de nachten kort. En dat maakt een conferentie tof: je maakt kennis met nieuwe ideeën en mensen.



Voor mij was de EARLI zeer geslaagd: goede presentaties, discussies en gezelligheid en dat in een zomerse omgeving. Hopelijk over twee jaar weer.

Het eten is vurrukkulluk!

Vrijdag 19 augustus was het dan zover: voor het eerst eten in een sterrenrestaurant. Op het programma stond een bezoek aan trendy Beluga aan de Maas in mijn eigen Mestreech. Al bijna vijf jaar woon ik in deze Bourgondische stad en nog niet eerder had ik gegeten in een van de beste restaurants van ons land. Vond sterrenvoedsel maar patsterig en er waren voldoende alternatieven in de stad voorhanden. Het duurde daarom ook lang voordat ik overgehaald kon worden voor een avond culinaire verwennerij op eredivisieniveau.



En ik ben blij dat ik ben overgehaald. Natuurlijk, voor dezelfde prijs eet je vier à vijf keer in een leuk eethuis om de hoek. Echter, sterrenvoedsel is dusdanigs hemels, dat dit alle pecunialeed compenseert. Maar wat eet je dan, zul je zeggen? Nou, gewoon een aperitief, super bijzondere apetizers, zeven zeer op elkaar afgestemde gangen en daarbij hemels passende wijn. Verder wordt alles omlijst door een circus van uitleg en anecdotes van chef en medewerkers. En dit gehele pakket duurt dan vijf (!) uur: half acht kwamen we binnen en half een stonden we buiten op Plein 1992. Gerben, Babette, Kees, Dianne en Nicole, het was beregezellig en lekker! Kortom: voor herhaling vatbaar (sparen voor Jonnie Boer in 2006?).